Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Kαλημερα...


Πρωινο και περιεργο ξυπνημα... Ζαβλακωμενη ακομα και με την τσιμπλα στο ματι,σηκωθηκα, κουτουλωντας πραγματικα, με μοναδικο προορισμο την κουζινα μου...
Ενα κουταλακι καφε,λιγο γαλα κ ζεστο νερο... Η πολυαγαπημενη μου συνταγη τα τελευταια χρονια..
Ψαχνοντας σημειο για να απολαυσω αυτο το δημιουργημα,κατεληξα στο πατωμα του μπαλκονιου μου ,τυλιγμενη με μια κουβερτα,απολαμβανοντας ενα απροσμενο αλλα ευχαριστο ψυχρο αγερι...Μοναδικος κ περιεργος συνδυασμος με την καυτη κουπα στα χερια μου...
Η πολη σιγα σιγα ξυπναει...Μια κορνα ακουγεται απο μακρια, τα πρωτα αυτοκινητα αρχιζουν να ξεμυτιζουν..Και ομως ...Ακομα ειναι νυχτα...Τα φωτα δεν εχουν σβησει... Σκεφτομαι να ξαναπαω για υπνο μιας κ εκανα μακραν τον χειροτερο υπνο ολων των εποχων.. Απ την αλλη μου αρεσει αυτη η πρωινη παλαβωμαρα...
Δεν θα παω τελικα..
Κλεινω τα ματια και νιωθω πολυ ομορφα αν κ αυπνη...
Η αιτια..?Το τελευταιο βραδινο τρενο που ξεκινησε απο Θεσσαλονικη...Το πρωτο πρωινο που φθανει στην Αθηνα... Την στιγμη που η πολη ακομα κοιμαται, ο πιο αγαπημενος μου ανθρωπος ερχεται για να μαζεψει τα κομματια μου ..
Το μαγικο αυτο τρενακι... Και η μαγικη μαμα μου...
Αληθεια...σας εχω μιλησει για την Φωτουλα..?
Η μαμα μου που λετε,ειναι ενας ανθρωπος περιεργος..Εχω να μοιασω δηλαδη.. Αλλα ειναι ενας ανθρωπος γεματος αγαπη για ολον τον κοσμο...35 χρονια Νοσηλευτρια... Παντα την θαυμαζα οταν πηγαινε στη δουλεια ντυμμενη στα ασπρα...Παντα την λατρευα για την αγαπη της προς τον κοσμο...Παντα ευχομαι να μπορεσω να παρω εστω ελαχιστη απο την καλοσυνη της... 
Η Φωτουλα ...Η φωτουλα μου...Η μαμα μου...Εχω να την δω πανω απο 2 μηνες..Και μου ελειψε πραγματικα...
Δεν θα υπαρξει ποτε ανθρωπος στην ζωη μας που να μας αγαπησει τοσο πολυ.. Και να μην απαιτησει ποτε τιποτα ως ανταλλαγμα... Παρα μονο ενα φιλι...Αντε κ ενα σ'αγαπαω ..
Η μανα...
Δεν υπαρχει μεγαλυτερη δυναμη απο αυτην της μανας...
Οταν αρρωστησα φυσικα κ δεν της ειπα κουβεντα...Κ χτυπησε το τηλεφωνο...Μολις ειχα μπει στο νοσοκομειο...Το σηκωσα κ η πρωτη της κουβεντα ηταν:παιδι μου δεν εισαι καλα ε?
Ανατριχιαζω ακομα που το θυμαμαι...
Το πρωτο πρωινο τρενο σε λιγο φτανει...Ο μοναδικος ανθρωπος που εχω αγαπησει τοσο στην ζωη μου ερχεται κοντα μου...
Την αγαπαω...Ειναι η μανουλα μου.. Και η σκεψη αυτη με γεμιζει μονο με χαμογελο και απεραντη ευτυχια..


Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

O θανατος μπορει και χορευει..


O θανατος μπορει και χορευει..
Εχει τον τροπο ..Εχει τα βηματα...
Και δεν ειναι επιλογη μας το αν θα ακολουθησουμε..
Δεν ειναι στη θεληση μας..Δεν μας ρωταει..Δεν μας αφορα..
Σου χτυπαει την πορτα και σου λεει ετοιμασου..

Δεν ξερω αν με το να ακολουθησω τα βηματα θα παρω παραταση ή απλα θα ολοκληρωσω το μικρο μου εργο ..
Ο θανατος μπορει και χορευει..
Σου γκρεμιζει το νου..Σου αποσπα καθετι αλλοτινο..
Και ομως ...Καθεται τοσο κοντα σου ωστε να τον νιωθεις..Και συγχρονως τοσο μακρια σου ωστε να σε ξεγελαει..

Περιτεχνα και τελειως επαγγελματικα πραττει τον ψυχρο του ρολο.. Χωρις καν να σε ρωτησει ρε παιδι μου ..Να σου δωσει το χρονικο περιθωριο να αποχαιρετησεις...Να στερνοφιλησεις...Να γλυκοκοιταξεις...
σε περικλυει..Σε περιτυλιγει..Τοσο που νιωθεις οτι δεν εχεις πλεον αλλον αερα..Κοιταζεις κατα προσωπο την στιγερη πραγματικοτητα και δεν εχεις πλεον το κουραγιο να αντιδρασεις..Να φωναξεις να παλεψεις να εναντιωθεις..
Και ειναι εκεινες οι στιγμες που νιωθεις οτι εισαι τελειως μονος ...Πως οτι εχεις αναγκη δεν βρισκεται εκει..Ειναι εκεινες οι στιγμες που τα ονειρα σου αποκτουν ενα γκρι χρωμα...Το χρωμα της σταχτης..
Ο φοβος ερχεται σιγα σιγα και παλι...Εναποτιθεται επανω στην ψυχη μου ...Και εχει ενα χρωμα μαυρο...Που με τρομαζει..
Προσπαθω να το ανοιξω..Να ριξω λιγακι ασπρο στην παλετα αλλα αυτο εκει..Επιμονα και επιπονα παραμενει μαυρο..
Κανενας ζωγραφος δεν μπορει να το αλλαξει αυτο..? Και μην μου πειτε μονο εγω μπορω να το κανω ..Καμια ψυχη δεν μπορει να φτασει μονη της τα ουρανια,ουτε μπορει μονη της να αγγιξει την ηρεμια...
Και ειναι εκεινες οι γαμημενες στιγμες που οσα χερια και να σου απλωνονται και να σου λενε "κρατησου", δεν τα βλεπεις...Γιατι η ψυχη σου ειναι τυφλη και σε τρελαινει..
Σε τρελαινει γιατι εθελοτυφλεις...Γιατι πονας και αυτος ο πονος υπερταιρει των παντων..Μακαρι να μπορουσε μια μαγικη δυναμη να διωξει αυτην την μαυριλα...
Και στην τελικη,
Δεν φοβαμαι για εμενα...Δεν θα λυπηθω για εμενα...

Για ολους αυτους που θα μεινουν πισω φοβαμαι...


Για ολους αυτους που αγαπαω ....

Γιατι το κενο που αφηνει μια ψυχη δεν βρισκει τον τροπο να αναπληρωθει ποτε...Γιατι η θυμιση και η λησμονια ειναι ο χειροτερος πονος ....


Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο...


Ταξιδευοντας σε μια διαδρομη Θεσσαλονικη Αθηνα , ειχα στο κουπε μου την burcu και τον akim..Γεννηματα Θρεμματα τουρκοι,ταξιδιωτες διακοπαριδες στην Ελλαδα..
Πιασαμε την κουβεντα..Γνωριμιες μα μου σουξου μουξου.. Η burcu δηλωνε μαγεμενη απο την ομορφια της Ελλαδας και ποσο πολυ μοιαζει με την Σμυρνη... Ωσπου η κουβεντα κατεληξε στις καταγωγες μας...
Η burcu γεννημα θρεμα Σμυρνια ..Ετσι μου συστηθηκε... Παππου προς παππου κραταει η σκουφια της απ τη Σμυρνη Ειπε... Κοιτα να δεις της ειπα... Και εμενα ο προπαππους μου απο κει τραβαει η σκουφια του..
Σαστισε.. Και με κοιταξε πολυ παραξενα.. Την ρωτησα ΤΙ της προξενησε τοση εντυπωση...Και η απαντηση της ηταν : Με εκπλησσει που μιλας τοσο ανοιχτα..Οι Ελληνες λεει ειναι πολυ προκατειλλημενοι απεναντι σε εμας...
Αρχισε μεσα μου να ξυπναει το πατριωτικο εγωιστικο πνευμα..Εμεις προκατειλλημενοι..?
Εδω να προσθεσω οτι καθ'ολη την κουβεντα με την κοπελια , ο akim καθοταν μαζεμενος κ απιστευτα σιωπηλος..
Αλλα θα το τραβουσα παραπερα το σκοινι...
Δεν ειχα να φοβηθω τιποτα..
-Τι εννοεις προκαταληψη την ρωτησα...?Γιατι ειλικρινα..δεν μπορουσα να καταλαβω ..Η απαντηση της με εξοργησε τελειως.. Πρεπει να αλλαξα και χρωμα απο το θυμο μου..
Κανετε λεει ολοκληρα ΘΕΜΑΤΑ για ενα κομματι γη, δεν μπορω να καταλαβω το γιατι..
Ο προπαππους μου προλαβε και εβαλε την προγιαγια μου σε μια βαρκα.. Ο ιδιος του δεν χωρουσε.. Εφυγε νυχτα κολυμπωντας διπλα απο μια βαρκα που ηταν η γυναικα του.. Στην ιδια βαρκα υπηρχε μια γυναικα με 1μωρο παιδι..Ξεψυχησε στα μισα της διαδρομης.. Ο κοσμος αφρισμενος και παραφρων απαιτησε απο τη μανα να ριξει το παιδι στο νερο..Μη μπορωντας να το αντεξει αυτο χαθηκε και η ιδια μαζι με το σπλαχνο της στα μαυρα παγωμενα νερα,αφου μολις πριν 3 ωρες ειδε τον αντρα της να σφαγιαζεται.. Την μανα της να βιαζεται απο 10 τουρκους κ τον πατερα της..Πατερ της γειτονιας να αποκεφαλιζεται ...Χωρις τιποτα πια να την βαστα φιλησε το μικρο κορμακι, το εσφιξε επανω της κ χαθηκε...
Την αδεια πλεον θεση κατελαβε ο δυσμοιρος κολυμβητης που ηταν πλεον παραδωμενος απο την κουραση..
Χιλιαδες ζωες..
Χιλιαδες..
Το θεωρεις κομματι γης...? Δεν ξερω τι σου διδαξε η ιστορια σου..Αλλα η δικη μου ιστορια μου διδαξε πονο..Πονο και ξεριζωμο..
Ο προγονος σου μπορει να ηταν γειτονας με τον δικο μου ..Μπορει να ηταν και παιδικοι φιλοι..Μπορει να ηταν και εχθροι ..Που ξερεις ..Τουλαχιστον σε παρακαλω δειξε σεβασμο στην μνημη των τοσων ψυχων...
Φουρκισμενη απαιτησε απο τον akim να μπει στη συζητηση..Οπως προειπα ο akim καθοταν βουβος με μια απεριγραπτη θλιψη διαχυτη στο προσωπο του..Ανεξηγητο ...
Η απαντηση του ηταν:Ο δικος μου ο προπαππους ειχε εναν φιλο..Τον ελεγαν Μανωλη.. Μαντο τον φωναζε ο προπαππους..Φιλοι..Απο τα γενοφασκια τους...Παιδια μαζι στην ιδια γειτονια..Δεν ειχαν να χωρισουν παρα μονο το κρεβατι που κοιμοντουσαν..Και αυτο οχι παντα..Περασαν τα χρονια μεγαλωσαν..ο γερο Μαντο δεν ετυχε να δει προκοπη να νοικοκοιρευτει..Ο γερο akim ειδε και εγγονια...Που ο Μαντος τα αγαπησε πιο πολυ και απο παιδια του..
Το βραδυ του χαμου ο γερο Μαντο ετρεξε να σωσει την οικογενεια του.. Τον akim δηλαδη και την φαμιλια του..Γιατι αυτη ηταν η οικογενεια του..Δεν ειχαν να χωρισουν τιποτα .. Ειτε ρωμιος ελεγαν ειτε Τουρκί..ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΝ ΥΠΗΡΧΕ Ο ΘΕΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ...
ο γερο Μαντο σκοτωθηκε απο σφαιρα ελληνικη ...Ο Ελληνας τον Ελληνα.. Γιατι προσπαθησε να σωσει τον εχθρο..
Τον εσωσε ομως.. Τον εχθρο και την φαμιλια.. Την δικη του φαμιλια..
Και βγαζοντας το κινητο απο την τσεπη του μου εδειξε μια φωτογραφια ενος παππου ..Ειναι ο πατερας μου μου εξηγησε βλεποντας το απορημενο υφος μου..
ΕΙναι ο πατερας μου ..Και τον λενε Μανωλη..Αλλα ο παππους μου τον φωναζει Μαντο..
Η ανατριχιλα που ενιωσα εκεινη τη στιγμη ακομα ξυπναει..
Δεν εχω να χωρισω τιποτα και με κανεναν απαντησε στην αποσβολωμενη burcu...
Και αλιμονο αν υπαρχει Θεος ...Γιατι καποια μερα θα μας τιμωρησει για ολα αυτα που καναμε..
Δεν μοιαζει η Ελλαδα στην Σμυρνη ..της απαντησε κλεινοντας τις σκεψεις του ...Η Σμυρνη ειναι Ελλαδα απο μονη της..
Η κουβεντα φυσικα εληξε εκει.. 
Δεν υπηρχε κατι παραπανω να υπωθει..

Δεν υπηρχε τιποτα παραπανω που μπορουσε ή επρεπε να υπωθει...

Σαν να σε ελεγαν Ζωη...


Δεν θα ξεχασω ποτε το καθαριο βλεμμα σου...
Δεν θα επιτρεψω στον εαυτο μου και στη συνειδηση μου να ξεχασω αυτο που γνωρισα σε εσενα...
Παντα θα υπαρχει στο μυαλο και στην ψυχη μου το υπεροχο ατοφιο και ειλικρινες βλεμμα σου...Παντα θα ζει μεσα μου η τοση γαληνη και απλοτητα που συντροφευσε το στερνο σου αντιο...
Ποτε δεν θα σε ξεχασω ...
Ποτε δεν θα βγαλω απο μεσα μου την ηρεμια και την αξιοπρεπεια που γνωρισα σε εσενα...
Θα σε θυμαμαι και αυτο να ξερεις ...Στο υποσχομαι ...Θα σε θυμαμαι και η θυμιση σου και μονο θα μου δινει αφορμη να γινομαι καλυτερος ανθρωπος..
Θα σε θυμαμαι για αυτο που ηλπιζες παντα....Για ενα καλυτερο υπεροχο αυριο..
Δεν θα το γνωρισεις...Δεν θα σαι εδω να το δεις...Δεν θα σαι διπλα μας να το χαρεις...Και με γεμιζει θλιψη ...
Καθηλωμενη επι μηνες σε ενα κρεβατι παλευοντας να ξορκισεις τοσους δαιμονες σε γνωρισα...Ερχοσουν..εφευγες...Και ξανα ο ιδιος κυκλος.Ο ιδιος επιπονος κουραστικος κυκλος...Αλλα για σενα δεν ηταν κυκλος..Ηταν μονοδρομος..Στην τελευταια σου εισαγωγη ησουν τρομοκρατημενη..Το ηξερες..Τοσες χημειοθεραπειες..Τοσα φαρμακα και τοση ταλαιπωρια..Ακομα θυμαμαι τα τελευταια λογια σου.."Αδικα εγιναν ολα Δωρα μου" Μου ειχες πει..
.Ηξερες οτι αυτη ηταν η στερνη φορα...
Κι ομως...Ο τοσος φοβος σου μεταλλαχθηκε σε κατι μαγικο..Ισως τελικα η αντιμετωπιση με το θανατο να μην ειναι κατι τοσο τραγικο..Ισως οταν νιωθεις οτι ερχεται εκεινη η ωρα να ξυπναει κατι μεσα σου ..Κατι που περιμενει σιωπηλο μονο εκεινη την ωρα... Δεν ξερω ... Και οταν το μαθω..? Πιθανων να μην βρω το χρονο να το μεταβιβασω...
Το μεσημερι που μας αποχαιρετησες διαγραφεται ακομα εντονο στην μνημη μου ..Δεν το περιμενα ποτε...Πιστευα οτι μια μερα θα σηκωθεις και θα πατησεις στα ποδια σου οπως τοσες αλλες φορες..Δεν ηθελα να μαι εκει..Κι ομως ..Ισως να ηταν και γραφτο μου να μαι.. 
Ακομα εχω στο μυαλο μου τους ληγμους σου Ιωαννα..Ακομα νιωθω βαρια την αγκαλια μου και το χερι μου ακομα εχει την αισθηση απο τα μαλλια σου..Εκεινο το μισαωρο δεν θα βγει ποτε απο μεσα μου ..
...Γλυκια μου Ιωαννα...
Αν ποτε τυχει να διαβασεις αυτο το κειμενο να ξερεις οτι ειναι ο ελαχιστος φορος τιμης στον υπεροχο ανθρωπο που ειχες την τιμη να εχεις μανα...
Ξερω πως εχεις μεινει μονη σου..Δεν θα αναπληρωθει ποτε αυτο το κενο που βιωνεις, δεν θα σβησει ποτε αυτος ο πονος και αυτο το καταραμενο γιατι δεν θα χαθει ποτε απο τα χειλη σου..
Ειμαι υπερηφανη που σας γνωρισα..Και ειχα την τιμη να κερδισω την αγαπη σας...Ειμαι υπερηφανη που μπορεσα να σταθω διπλα σας και να κερδισω την εμπιστοσυνη σας... 
Κυρια πηνελοπη σε ευχαριστω γιατι μου εμαθες να βλεπω με αλλα ματια ...Τα δικα σου...Στο υπεροχο γαλαζιο τους ευχομαι να γαληνευει η ψυχη σου..
Γλυκια μου Ιωαννα..Σε θαυμαζω...Μεσα απο την ψυχη μου σε θαυμαζω...
Παντα θα ερχονται στην ζωη μας ανθρωποι που θα μας γεμιζουν γνωσεις..Και παντα θα μαθαινουμε ...

Μηπως να σοβαρευτουμε......?

Ποσες φορες σκεφτηκαμε πραγματικα τα συναισθηματα μας? 
Ποσες φορες αναλογιστηκαμε τι υπαρχει μεσα μας και πως μπορουμε να το εξωτερικευσουμε?
Καθομαστε και χαραμιζομαστε σε ηλιθιες ανουσιες συζητησεις.. Διαπληκτισμους ...Βγαζουμε στους γυρω μας ολο το θυμο και ολα τα αποθημενα μας ... Κρυβωμενοι (μαλλον τελειως ακυρη λεξη...) πισω απο το δαχτυλακι μας...
Μαλωνουμε...Φωναζουμε...Στον γραπτο λογο αποσβηνουμε ολη την κακια και την πικρα που εχει κατακρεμνισει την ψυχη μας..
Αποθημενα πανε και ερχονται..
Ποσες φορες ομως γυρισαμε να πουμε στον ιδιο μας τον εαυτο ολοι μας: ΜΑ ΚΑΛΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ? ΤΙ ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ ?
Ισως ποτε....
Με θλιβει η μανια των ανθρωπων να σκοτωνουν οτιδηποτε ομορφο ρομαντικο τρυφερο αγαπημενο υπαρχει γυρω τους μεσα τους κοντα τους..
Εσυ μαγκα που μου το παιζεις γνωστης και μουσικος...Ενα ασμα γραφηκε πριν πολλα χρονια που παιζει να μην ειχες γεννηθει καν...ΑΝΘΡΩΠΕ ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ ΔΩΣΤΗ ΣΤΟ ΦΙΛΙ ΣΟΥ..Τι διαολο κρατησες απο αυτο......?
Οχι ...Δεν κανω καποιο μουσικο αφιερωμα...
Ουτε ειμαι στην φαση, ουτε εχω τις γνωσεις για υποδειξεις...
Πραγματικα ομως δεν καταλαβαινω...
ΚΟΣΜΕΕΕ...! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ...
ΚΟΣΜΜΕΕΕΕΕ ΞΥΠΝΑ....! 
Η ζωη σου θα περασει και θα εχεις κρατησει μεσα σου τι ?? αποστροφη ,αποξενωση ,μισος και κακια...?
ΕΡΩΤΑΣ ΡΕ...ΑΓΑΠΗ.... ΖΩΗ...ΧΑΜΟΓΕΛΟ..! ΠΙΣΤΗ...! 
ΑΝΑΣΕΣ!!! ΞΥΠΝΑΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΛΗΘΑΡΓΟ ΣΑΣ ΡΕ....
Ποσες φορες κοιταξατε καταματα τα μουτρα σας και ειπατε ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ?
Ποσες φορες ρε κοσμε ΗΡΘΕΣ Ο ΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΚΟΝΤΑ..?
Ποσες φορες πραγματικα εβαλες πανω απο ολα την σκεψη της αγαπης...?
συνωστισμος στον μεσα κοσμο μου οι ερωτησεις και οι αποριες..
Και ενα μεγαλο ΓΙΑΤΙ με εντονα κεφαλαια μαυρα γραμματα να τρεμοπαιζει...
Ξερετε αραγε εσεις να μου πειτε ΓΙΑΤΙ....?
Σιωπη......
Χμμμ.... Φυσικα... Ας παιξει και παλι ο γιουτιουμπης....

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Αν ειχα ενα κομματι ζωης...


 "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
 Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γιαυτό που αξίζουν, αλλά γιαυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
 Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
  Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.  Θα ζωγράφιζα μένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από ταγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σαυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σέβλεπα να κοιμάσαι, θα σαγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σαγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σέβλεπα, θα έλεγα "σαγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. 
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ'αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη""συγχώρεσέ με""σε παρακαλώ""ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απτον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Γκαμπριελ 
    Γκαρσια
          Μαρκεζ...


τα ψιλοβροχια...


Ερωτευμενη παντα με την στιγμη που πεφτουν τα πρωτα φυλλα...
Το πρωτο συννεφο..Η πρωτη ψιχαλα.. Σημαδια του αποχαρετισμου των οριζοντων..
Καθισμενη κλασσικα στο πατωμα του μπαλκονιου, Καλωσοριζω με απεραντη ευχαριστηση το πρωτο αγερι..
Στις 2 τα χαραματα αγκαλια με ενα ποτο καθομαι και συλλογιεμαι...
Οχι δεν με πηρανε τα χρονια να λησμονω το παρελθον μου κοιτωντας πισω του...
Μου πηραν το μυαλο οι αγεριδες και τα πρωτοβροχια..
Η λατρεμενες μου εποχες κοντευουν..Λησμονω τις στιγμες που ανοιγουν οι ουρανοι και ο αερας δεν ξερει ποιον δρομο να πρωτοπαρει..
Μου λειπουν οι στιγμες που καθομουν και παλευα να βρω τον εαυτο μου ...
Γιατι νιωθω οτι καπου τον εχω χασει...
Δροσια μου...Μ'αρεσει το κρυο που σε χτυπαει στο προσωπο... Σου θυμιζει οτι εισαι ξυπνιος ..Οτι νιωθεις..
Παντοτε απο μικρη ειχα το (κακο?) συνηθειο να συνδεω την ψυχικη μου διαθεση με τις εποχες..
Καθε καλοκαιρι επεφτα σε αδρανεια..
Παιζει να ημουν το μοναδικο παιδι του χωριου που απεχθανοταν τον ηλιο...Εβλεπα φως και κρυβομουν...Ερχοταν το καλοκαιρι και με επιανε καταθλιψη..
Παιζει να ημουν το μοναδικο παιδι που ζητουσε απο τον μπαμπα του να το παει στην θαλασσα οκτωβρη μηνα...
Καθομουν με τις ωρες στην αμμο και χαζευα την φουρτουνιασμενη θαλασσα... Δεν πα να εβρεχε...Δεν πα να χιονιζε...
Κ επειτα...Ερχομενος βαρυχειμωνιας...Κρυοοοοοοο.... η καλυτερη μου ...{#emotions_dlg.clap}
Παιδακι ολη μερα στα χιονια και στο -25.... Μεχρι που ανεβαζα 40αρια και με μπουντρουμιαζε η φωτουλα...Και τοτε κολλουσα μουρη και χερακια στο παραθυρο αρρωσταινοντας ολο και περισσοτερο που δεν μπορουσα να βγω...
Βροχη μου...Μαγικο μου φαινομενο ...
Τελικα δεν αλλαζει και πολυ ο ανθρωπος με το περασμα των χρονων..Μπορει να μεγαλωνει...Μπορει να γερναει...Μπορει να εχει ξεχασει τι ηταν ...Μπορει χιλια μπορει...
Να το παλι....Ερχεται να μου ξυπναει θυμησες... Σκαει υπουλα στο προσωπο και ερχεται εκεινη η στιγμη που κλεινεις τα ματια..Ανασαινεις... Και νιωθεις οτι ξυπνανε τα παντα μεσα σου...
Χαιρομαι που παραμενω παιδι μεσα μου...
Ευχομαι να μην αλλαξω ποτε...
Ευχομαι να συνεχισω να αγαπω και να απολαμβανω το πρωτο πρωτοβροχι...
Νιωθω οτι πραγματικα εισχωρει και ξεπλενει την ψυχη μου...

Ταξιδιαρικες καλησπερες.!!

Στα ταξιδια των ανθρωπων μες τον κοσμο παντα προσπαθουσα να καταλαβω τι υπαρχει στο μυαλο τους... 
την στιγμη που θαρρεις οτι ενα πλανο βλεμμα χανεται και ο νους τρεχει ακαταπαυστα μες το χρονο...
Τι κρυβει ο καθενας και τι σταυρο κουβαλαει δεν το ξερει παρα μοναχα ο ιδιος... 
φυσικα δεν μπηκα στον πειρασμο να ρωτησω ποτε μου κανεναν... 
Μα καπως ετσι δεν ειναι κ καθενας μας.? καπως ετσι δεν ειμαι και εγω..? 
Αφηνοντας πισω μου το τερας που λεγεται Αθηνα ενιωθα να ξελαφρωνω... Ενιωθα την ψυχη μου απαλλαγμενη απο χιλια πρεπει και επιασα τον εαυτο μου ηδη να ταξιδευει...
πολυ πιο γρηγορα απο το τρενο..
Επιασα τον εαυτο μου να γεμιζει αναπνοες καθαριες.. Απλετες και γεματες...
Καθως αφησαμε πισω κ τον τελευταιο σταθμο που ενιωθα οτι με δενει με την πρωτευουσα , χαλαρωσα...
Στις ανηφοριες της Ελλαδας αναπνεω.. Κοιτουσα απ το παραθυρο και ενιωθα μια απεριγραπτη εξαψη...
Πρεπει οντως να φεγγοβολουσα γιατι ενιωθα τα περιεργα βλεμματα των τριγυρω..
Αλλα δεν με πολυενοιαζε... Πηγαινα σπιτι μου ...
Σαν εριξε η νυχτα τον πρωτο της μανδυα απορροφηθηκα..
Τα φωτα του κοσμου αναβαν ενα ενα ... Καθε φως κ η δικη του κρυφη ιστορια..
Καθε φως και το δικο του παραπονο... Ο δικος του καημος..
Περιπλανωμενη και χαμενη στις χαζες μου σκεψεις ανακαλυψα οτι ειχαμε φτασει στη Λαρισα..Απο δω και περα αρχιζε το καρδιοχτυπι...
Ακομα μια ωρα και κατι με χωριζε απο τον τοπο μου.. Εναν τοπο που παντοτε μισουσα...Για την πολλη του ζεστη το καλοκαιρι και το τσουχτερο του κρυο το χειμωνα..
Για τα απαισια κουνουπια του και τις μελισσες του...Εναν τοπο που ξαναγυρνω ομως σαν ξενιτεμενη πισω του ...
Κατερινη... Αρχιζω να νιωθω σαν παιδι που περιμενει με προσμονη το δωρο του...Αυτη η ευφορια νιωθω σιγα σιγα οτι με κατακλυζει περα για περα..
Δεν με χωραει ο τοπος...Το βαγονακι ξαφνικα εχει γινει πολυ μικρο και με πνιγει...Εχω αναγκη να βγω εξω ...Να με χτυπησει ο αερας.. Αλλα τι εμεινε..?Υπομονη..
Πλατυ....Ενιωθα σαν ερωτευμενη με την φωνη που ειπε αυτην την μαγικη λεξη..Πλατυ...Ο τελικος προορισμος μου ...
Κατεβηκα σαν υπνωτισμενη απο το βαγονακι που με ανεχτηκε τοσες πολλες ωρες...
Με ενα βλεμμα στον κοσμο ανακαλυψα αμεσως τα οικεια προσωπα της οικογενειας μου..
Αυτο ηταν...Ξαφνου ενιωσα 10 χρονια νεοτερη...
Αλλη μιση ωρα και θα φτασω... Χωριουδακι μου...
Με αναμεικτα συναισθηματα για αυτον τον τοπο προσηλθα στην αγκαλη του..
Και ναι μου ελειψε... 
Μεχρι και το τεραστιο πλατανι στην αυλη που μου φερνει τοσα πολλα αψου καθε τρεις και λιγο...Χαλαλι και το φτερνισμα...
Ειμαι σπιτι μου...Στην αυλη μου στα λουλουδια μου ..Στις χαζες γατες της γιαγιας που ξαφνου και αυτες τις αγαπαω...
Στην ηρεμια μου ...
Φιλια απο την λατρεμενη Κρυα βρυση....