Τρίτη 7 Ιανουαρίου 2014

Σιωπηρές μελωδίες..

Αυτά τα φώτα της πόλης που πέφτουν.. 
Ανελέητοι εραστές της νύχτας.Μόλις ρίξει τον πρώτο της μανδύα, νιώθεις να αγκαλιάζει την ατμόσφαιρα κάτι το ερωτικό..Κάτι μαγικό..
σιωπηλό..Αηχο.. Μα απόλυτα ερωτικό..
Πόσα μυστήρια και πόσα μυστικά κρύβονται ανάμεσά τους;
Που αρχίζει το παιχνίδι του έρωτα τους και που τελειώνει;
Σε ποιά σοκάκια αφήσαμε μόνο και παρατημένο τον δικό μας , να σιγοκλαίει έναν παλιό σκοπό , που τα χείλη ξεχάσαν τον ρυθμό του...;;
Και γιατί παρακαλώ αφήσαμε σκοτεινά τα σοκάκια της καρδιάς μας;
Που είναι το φως που κάποτε φώλιαζε στην ψυχή και καθρεπτίζονταν στα μάτια..;;
Γιατί άνθρωπε ξέχασες να ζείς...;;
Μην με ρωτήσετε γιατί τα ρωτάω όλα αυτά. 
Πρόχειρες σκέψεις , πρόχειρα γραμμένες , σε πρόχειρους καιρούς...
Παρατηρώντας γύρω μου ,συλλογίζομαι για αυτήν την αρμονία που δένει την νύχτα με τα ερωτικά φλερτ της..
Που αφήσαμε τη δική μας..;
Και που, ερμητικά φυλάξαμε το διακόπτη που θα ρίξει λάμψη και μαγεία σε όλο μας το είναι.;
Δεν ανάβουν τυχαία και εύκολα οι διακόπτες ..Πόσο μαλλον αν τους έχουμε αφήσει αραχνιασμένους στο υπόγειο.. 
Θέλει κότσια ο έρωτας μάγκα μου...
Κότσια και τσαμπουκά...
Σίγουρα θα με ρωτήσεις και τον φόβο που τον πας..?
Ο φόβος θα ναι πάντα εκεί , δίπλα μας.. Να παραμονεύει κάθε μας βήμα..
Και τότε είναι η στιγμή που ... ή ρίχνεσαι στη μάχη ή αποχωρείς νικημένος από τον ίδιο σου τον εαυτό..
Μεγάλες μάχες αυτές.. Και σκληρός και ανελέητος ο αντίπαλος..
Γιατί το κρίμα σε τούτα τα πατήματα , είναι οτι ποτέ δεν βρήκαμε το θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα τα θέλω μας..
Ξεχασμένα τα πάθη ..Αφημένοι στα λάθη και στην συνήθεια μας..
Δεν είναι όλα ένας κύκλος ..Μας βόλεψε να το βαφτίσουμε έτσι απο φόβο μην ξαναζωντανέψουν οι μνήμες..
Όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα...
Ακόμα και το πιο κατεστραμμένο κομμάτι μας , πάντα θα κρύβει απο κάτω του την ελπίδα μιας ευτυχίας που μέλλει κάποτε να ανθίσει...
Πατήματα...