Η μοναξιά του έρωτα ,σκοτώνει φίλε.. 
Βουβός,μέσα στο πλήθος, σε συνθλίβει..
Είναι δίλημμα και άθλος, θέλει κόπο να κοιτάξεις ψηλά και να ζωγραφιστεί χαμόγελο στα μάτια..
Τα μάτια ρε ..
 Που καθρεφτίζουν μέσα τους ότι εσωψυχο υπάρχει..
Που ξέρεις..βλέπεις, νιώθεις και κατακλύζεσαι και ξέρεις ότι δεν χρειάζονται λόγια να καλύψουν τα κενά.. 
Που ξέρεις ότι η σιωπή κρύβει μέσα της χιλιάδες λόγια.. 
Πώς όμως αντέχεται η σιωπή και η Μοναξιά..? 
Πόσο αντέχεις να ζεις μόνος..? 
Πόσο αντέχεις ,να καταπίνεις σε έναν λυγμό όλα όσα δεν τόλμησες ποτέ να πεις..?
Γιατί ,θα έρθει μια μέρα ,που απλά δεν θα αντέξεις..
Θα έρθει μια μέρα ,που ένας χείμαρρος θα ξεχειλίσει και θα σαρώσει στο πέρασμα του ότι είχες κρυφό και φυλαγμένο, πνίγοντας μόνο εσένα...
Και τότε ,θα σου μείνουν μόνο συντρίμμια..
Για αυτό σου λέω φίλε μου..
Η μοναξιά πονάει...διαλύει και σιγοκαιει...

Κάποτε οι ώρες,θα πλημμυρίσουν εφιάλτες..ήχους και εικόνες αγνωρης μοναξιας..Θα λυσσομανας τις νύχτες,με τα συντρίμμια στους ώμους,από χίμαιρες που αγάπησες..Το χθες δεν θα αναγνωρίζει το σημερα...δεν θα ναι πάρα δύο ξένοι στα ίδια μερη.. Ετσι ξένη και εγώ,μες τα ερείπια χαμενη...αναζητώντας τις σιωπές στα βλέμματα, που είχαν μέσα τους όλες τις λέξεις του κόσμου.....

Μια αλλιωτικη άνοιξη..

Ήθελα απλά μαζί σου μια Κυριακή... Μια άνοιξη θαρρείς που έδιωξε τα σύννεφα μετά τη βροχή... Ένα βρεγμένο χώμα να περπατήσει η αγάπη και να ανθίσει ο έρωτας.. 

Ήθελα απλά μαζί σου λίγη σιωπή... Ξέρεις... από εκείνες τις σιωπές που λίγα βλεμματα κρύβουν μέσα τους όλες τις λέξεις του κόσμου... 
Ήθελα απλά μαζί σου ενα ξημέρωμα ..  από εκείνα που ο ηλιος κάνει έρωτα με τα σύννεφα και χιλιάδες χρώματα σκορπίζονται στα μάτια μας... 
Και θέλοντας ,απλά πέρασε ο καιρός... Το περίεργο ξέρεις ποιο είναι..? Ότι οι Κυριακές πέρασαν και έφυγαν.. η άνοιξη ξαναφερε χειμωνα.. οι σιωπές γίναν κραυγές και το ξημέρωμα μαύρο σκοτάδι.. και έτσι απλά κράτησα τις θύμησες, το άρωμα σου ,την αίσθηση απ' τα χείλη σου και δεκάδες χρώματα ξεθωριασμένα ..
 και ας ήθελα να ξαναδώ το χαμόγελο στα μάτια σου...  Συννεφιασε πια ....

Στιγμές...

Υπάρχουν  στιγμές στην ζωή κάθε ανθρώπου που αντιλαμβάνεσαι τον λόγο που υπάρχεις..
Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθεις οτι αυτός ο κόσμος έχει λόγο που γυρίζει.. Εχει λόγο που κινείται , λόγο που υπάρχει ..
Σε αυτές τις στιγμες ανακαλύπτουμε όλο μας το είναι..
Απο την χειρότερη μέχρι την καλύτερη πλευρά μας..
Ζούμε τις πιο έντονες στιγμές μας και αντιμετωπίζουμε τους πιο απόκρυφους μας φόβους..
Είναι αυτές οι στιγμές που νιώθουμε αν θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι ή αν θέλουμε να παραμείνουμε στάσιμοι και μετέωροι μπροστά σε όλο αυτό το θαύμα που λέγεται ΖΩΗ..
Αυτές οι στιγμές που λέτε..Δεν είναι απλά στιγμές που έρχονται και φεύγουν ...Είναι αποφάσεις που μας σημαδεύουν και μας ακολουθούν σε όλο το υπόλοιπο μας..
Γεννιούνται είτε μέσα απο στεναχώρια , είτε μέσα απο χαρά είτε μας έρχονται αυθόρμητα και εντελώς αναπάντεχα ..
Εκεί ανακαλύπτουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.. ¨Η αυτό που θέλαμε να είμαστε..
Πόσοι απο εμάς τολμήσαμε να έρθουμε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό?
Ελάχιστοι..
Και ακόμα πιο λίγοι είναι αυτοί που κατάφεραν και πάλεψαν..
¨Ετσι και εγώ ..Παλεύω..
Μην με ρωτήσετε τι είναι αυτό για το οποίο παλεύω..
Ξέρω απλά οτι θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος ..
Και σε αυτό δεν φτάνει μόνο ο εαυτός μας..
Χρειάζεται κίνητρο..Ωθηση ..Και σίγουρα δύναμη..
Κίνητρα υπάρχουν καθημερινά γύρω μας.Στο δρόμο , στο μαγαζί που πίνουμε τον καφέ μας , ακόμα και στην δουλειά μας..
Καθημερινά μικρά πραγματάκια , που τις περισσότερες φορές είμαστε πολύ απασχολημένοι για να τους δώσουμε την παραμικρή σημασια ..
Υπάρχουν όμως οι άνθρωποι..Είτε οι γνωστοί καθημερινοί μας φίλοι, είτε τα "σημεία " που τους αποκαλώ εγώ..
Ανθρωποι που σε στιγματίζουν ..Ανθρωποι που ριζώνουν μέσα σου ..
Ανθρωποι με βλέμμα καθαρό, ειλικρινές και ατόφιο..
Και οι ρίζες τους φυτρώνουν ..Και αυτό που μεγαλώνει μέσα σου , δεν είναι παρά μόνο η καλοσύνη και η ελπίδα..
Ελπίδα να παλέψεις για κάτι καλύτερο..
Ενα δυνατό λαμπερό φως που σε κάνει να θέλεις να ξεδιπλώσεις όλη την ψυχή σου και να δείξεις αυτό που πραγματικά μπορείς να κάνεις ..
Είναι αυτοί οι άνθρωποι που κοιτάζεις και λες οτι πρέπει να παλέψεις ..
Για αυτούς και για τον ίδιο σου τον εαυτό..
Για μια ελπίδα που αφήσαμε να αργοσβήνει στο σκοτάδι..
Μπορεί αυτή η μάχη να είναι πάνω απο τις δυνάμεις μας ..Μπορεί η μοίρα να έχει άλλα σχέδια για εμάς ..Σημασία όμως έχει να κρατήσουμε την ελπίδα αυτή ζωντανή..
Με όποιο κόστος , με όποια ταλαιπωρία, με όποια απογοήτευση..
Και αν καμιά φορά το βάζουμε κάτω..? Εεεεε άνθρωποι είμαστε όλοι..
Θα ξανασηκωθούμε ..
Οσο δυνατό και αν είναι αυτό..Οσο χαμηλοί και ανήμποροι φαινόμαστε εμείς..
Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό απο την δύναμη της ψυχής του ανθρώπου..
Και αν αυτές οι δυνάμεις ενωθούν..?Τότε πραγματικά γίνονται θαύματα ..
Γιατί ακόμα και τα θαύματα , είναι για τους ανθρώπους..
Είναι αυτές οι μικρές μαγικές στιγμές που πιστεύεις ..
Και νιώθεις οτι θα τα καταφέρεις..
Κανείς δεν κατάφερε να αγγίξει μόνος του τα ουράνια ..
Ολοι μας χρειαζόμαστε ένα χέρι να μας τραβήξει..
Και πάντα θα υπάρχει ένα χέρι απλωμένο που μας ζητάει να το τραβήξουμε..
Προσπαθώ και θέλω...
Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος ..
Γιατί πάντα θα υπάρχουν γύρω μας άτομα που θα μας κάνουν να το πιστεύουμε αυτο...
Ακόμα και αν η ζωή είναι πολύ μικρή , πάντα θα υπάρχουν γύρω μας και κυριώς μέσα μας άτομα που αγαπήσαμε και μας έκαναν να πιστεύουμε σε κάτι πολυ μεγαλύτερο και αληθινό..
Και αυτές είναι οι στιγμές που πραγματικά νιώθεις οτι ΖΕΙΣ...

Σιωπηρές μελωδίες..

Αυτά τα φώτα της πόλης που πέφτουν.. 
Ανελέητοι εραστές της νύχτας.Μόλις ρίξει τον πρώτο της μανδύα, νιώθεις να αγκαλιάζει την ατμόσφαιρα κάτι το ερωτικό..Κάτι μαγικό..
σιωπηλό..Αηχο.. Μα απόλυτα ερωτικό..
Πόσα μυστήρια και πόσα μυστικά κρύβονται ανάμεσά τους;
Που αρχίζει το παιχνίδι του έρωτα τους και που τελειώνει;
Σε ποιά σοκάκια αφήσαμε μόνο και παρατημένο τον δικό μας , να σιγοκλαίει έναν παλιό σκοπό , που τα χείλη ξεχάσαν τον ρυθμό του...;;
Και γιατί παρακαλώ αφήσαμε σκοτεινά τα σοκάκια της καρδιάς μας;
Που είναι το φως που κάποτε φώλιαζε στην ψυχή και καθρεπτίζονταν στα μάτια..;;
Γιατί άνθρωπε ξέχασες να ζείς...;;
Μην με ρωτήσετε γιατί τα ρωτάω όλα αυτά. 
Πρόχειρες σκέψεις , πρόχειρα γραμμένες , σε πρόχειρους καιρούς...
Παρατηρώντας γύρω μου ,συλλογίζομαι για αυτήν την αρμονία που δένει την νύχτα με τα ερωτικά φλερτ της..
Που αφήσαμε τη δική μας..;
Και που, ερμητικά φυλάξαμε το διακόπτη που θα ρίξει λάμψη και μαγεία σε όλο μας το είναι.;
Δεν ανάβουν τυχαία και εύκολα οι διακόπτες ..Πόσο μαλλον αν τους έχουμε αφήσει αραχνιασμένους στο υπόγειο.. 
Θέλει κότσια ο έρωτας μάγκα μου...
Κότσια και τσαμπουκά...
Σίγουρα θα με ρωτήσεις και τον φόβο που τον πας..?
Ο φόβος θα ναι πάντα εκεί , δίπλα μας.. Να παραμονεύει κάθε μας βήμα..
Και τότε είναι η στιγμή που ... ή ρίχνεσαι στη μάχη ή αποχωρείς νικημένος από τον ίδιο σου τον εαυτό..
Μεγάλες μάχες αυτές.. Και σκληρός και ανελέητος ο αντίπαλος..
Γιατί το κρίμα σε τούτα τα πατήματα , είναι οτι ποτέ δεν βρήκαμε το θάρρος να κοιτάξουμε κατάματα τα θέλω μας..
Ξεχασμένα τα πάθη ..Αφημένοι στα λάθη και στην συνήθεια μας..
Δεν είναι όλα ένας κύκλος ..Μας βόλεψε να το βαφτίσουμε έτσι απο φόβο μην ξαναζωντανέψουν οι μνήμες..
Όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία στον έρωτα...
Ακόμα και το πιο κατεστραμμένο κομμάτι μας , πάντα θα κρύβει απο κάτω του την ελπίδα μιας ευτυχίας που μέλλει κάποτε να ανθίσει...
Πατήματα...

Πυροτεχνήματα σε μαύρο φόντο...

Πυροτεχνήματα ακούγονται κάπου στο βάθος...
Ακριβώς στην ώρα τους , χωρίς να χάσουν ούτε ένα δευτερόλεπτο στην υποχρέωση τους για το ύστατο αντίο..
Βιαστικά και χρωματιστά ,θορυβώδη και μυστικά...Σκάνε στο σκοτάδι ζωγραφίζοντας το μαύρο φόντο..
Στιγμές χαρμόσυνες ,δευτερόλεπτα μαγείας αναθυμιάζουν μέσα σου ..
Κοιτώντας απ το παράθυρο εύχεσαι πραγματικά να ναι μια νέα χρονιά με ηρεμία και υγεία ..
Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα του γραφείου.. Δύο άγνωστα πρόσωπα , με καλούν στο δωμάτιο της ασθενούς για να κόψουμε πίτα..
-¨Ελα μαζί μας Δωράκι , μια οικογένεια είμαστε , μου είπαν , και με περίμεναν..
Αλλαγή του χρόνου σε έναν θάλαμο με 10 αγνώστους ανθρώπους , να μοιράζονται μαζί μου τα κομματάκια από τις πίτες τους... Και όμως...
Σε δευτερόλεπτα ένιωσα τόσο οικεία και τόσο ήρεμα.. 
Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που πολλές φορές μας προσπερνούν απαρατήρητες..
Και όμως ..
Ευχές.. Ευχές στον αέρα να πλανώνται , σαν τα χρωματιστά μπουμπουνητά του ουρανού..
Αλλά μόνο μια είναι αυτή που εδρεύει στις καρδιές αυτών των ανθρώπων..
ΥΓΕΙΑ..
Για όλους μας ,αλλά κυρίως για τον άνθρωπό τους .
Μια σκέψη και ένας φόβος καιροφυλαχτούν στην γωνία..
Αν και του χρόνου θα είναι όλοι μαζί να γιορτάζουν τέτοιες στιγμές ..
Ποιός το ξέρει αυτό όμως.. 
Κανένας μας..
Μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους , που παρά τους κόπους και την ταλαιπωρία τους , σε κοιτάνε κατάματα , σε σφίγγουν στην αγκαλιά τους και σου εύχονται με όλη τη δύναμη της ψυχής τους...
Καμιά φορά τα πράγματα και τις καταστάσεις , τις προσπερνάμε , θεωρώντας τα πάντα δεδομένα γύρω μας ..
Δυστυχώς ο χρόνος μας σε αυτόν τον τόπο τελειώνει πολύ πιο γρήγορα απ όσο τελικά νομίζουμε  και σιγουρα δεν ξέρουμε το πότε... 
Για αυτό ας εκφραστούμε..
Ας δείξουμε αυτό που πραγματικά νιωθουμε και πιστεύουμε...
Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω.. Και σίγουρα δεν συγχωρεί..
Μια ευχή δεν φτάνει απο μόνη της να αγγίξει τα ουράνια.Θέλει και ώθηση απ τις πράξεις και τα λόγια μας..

Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη...

Ακομη και στα δυσκολα...

Ποσο πραγματικα κοστιζει μια ευχη..?
Ποση διαρκεια εχει η ευτυχια και η ελπιδα..?
Ποσο μπορεις να αντεξεις την απομονωση και την σιωπη..?
Ποσα πραγματικα εχει κουραγιο και δυναμη να αντεξει μια ψυχη..?
Και ποτε νιωθεις οτι διαλυεται το ειναι σου ..?

Αυτοματα και  χωρις προειδοποιηση γιατι σου γκρεμιζεται οτι ομορφο εχεις πλασει στο χαζο σου μυαλουδακι..?

Ανοιγεις τα ματια μετα απο ενα αποτομο ξυπνημα που σε επαναφερει στην πραγματικοτητα..
Και η μεσα σου φωνη φωναζει..στα λεγα εγω μαλακα... Προσεχε..

Αλλα εσυ..? Δεν προσεχες τι να σε κανω εαυτε..
Ανοιγεις τα φτερα σου .. Ξεχνας ομως οτι ειναι μικρα και ατονα..
Ξεχνας.....

Μεχρι που κατακρεμνιζεσαι ... Και τοτε το μονο που σου απομενει ειναι ο πονος..
Τρομαγμενος μαζευεσαι σε μια γωνια και γλυφεις τις πληγες σου ...
Ξανα ..και ξανα... και ξανα..

Και τι καταφερα που ηξερα ..?πηρα την ικανοποιηση οτι τολμησα..?οτι παλεψα .?οτι το αντιμετωπισα χωρις φοβο..?
Και ομως ... Ο φοβος ηταν εκει.. Σε καθε βημα και σε καθε σκεψη.. Σε καθε στροφη και σε καθε στιγμη ..
Δεν ειναι καιροι για να ρισκαρεις μου ειχαν πει..
Δεν τους ακουσα..
Ακουσα μονο την ηχω μου ... Που ελεγε τολμα το .. Αφησε πισω σου τους φοβους και κοιταξε καταματα την δικη σου πραγματικοτητα..

Ωραια τα ονειρα ομως μαστορα... Εχουν γευση απ το φιλι σου...
Ωραια ακομη κ τα δακρυα... Και ας πιστεψα οτι θα μοιραστεις μαζι μου...
Ωραιο το να μοιραζεσαι...

Ενα τελευταιο τσιγαρο λεω καθε φορα.. Και καθε φορα αναβει και ενα επομενο..
Ετσι ηταν και τα ματια σου ...Γεματα φλογα και ενταση..
Επαιζα με την φωτια και το ηξερα...
Αλλα ...Παναθεμα με...Πιστευα οτι θα μας καψει και τους δυο...Μαζι ...σε ενα σωμα ...
Δεν σε συγχωρω για ολες τις φωτιες που ξεχασες...
Αλλα και δεν μπορω να σου κραταω κακια...
Γιατι ξερω ..
Απ την αρχη ηξερα... Και τολμησα...
Θα μαι παντα εδω ...
Υπαρχουν ανθρωποι για να αντεχουν και  στα δυσκολα...