Πυροτεχνήματα σε μαύρο φόντο...

Πυροτεχνήματα ακούγονται κάπου στο βάθος...
Ακριβώς στην ώρα τους , χωρίς να χάσουν ούτε ένα δευτερόλεπτο στην υποχρέωση τους για το ύστατο αντίο..
Βιαστικά και χρωματιστά ,θορυβώδη και μυστικά...Σκάνε στο σκοτάδι ζωγραφίζοντας το μαύρο φόντο..
Στιγμές χαρμόσυνες ,δευτερόλεπτα μαγείας αναθυμιάζουν μέσα σου ..
Κοιτώντας απ το παράθυρο εύχεσαι πραγματικά να ναι μια νέα χρονιά με ηρεμία και υγεία ..
Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα του γραφείου.. Δύο άγνωστα πρόσωπα , με καλούν στο δωμάτιο της ασθενούς για να κόψουμε πίτα..
-¨Ελα μαζί μας Δωράκι , μια οικογένεια είμαστε , μου είπαν , και με περίμεναν..
Αλλαγή του χρόνου σε έναν θάλαμο με 10 αγνώστους ανθρώπους , να μοιράζονται μαζί μου τα κομματάκια από τις πίτες τους... Και όμως...
Σε δευτερόλεπτα ένιωσα τόσο οικεία και τόσο ήρεμα.. 
Είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που πολλές φορές μας προσπερνούν απαρατήρητες..
Και όμως ..
Ευχές.. Ευχές στον αέρα να πλανώνται , σαν τα χρωματιστά μπουμπουνητά του ουρανού..
Αλλά μόνο μια είναι αυτή που εδρεύει στις καρδιές αυτών των ανθρώπων..
ΥΓΕΙΑ..
Για όλους μας ,αλλά κυρίως για τον άνθρωπό τους .
Μια σκέψη και ένας φόβος καιροφυλαχτούν στην γωνία..
Αν και του χρόνου θα είναι όλοι μαζί να γιορτάζουν τέτοιες στιγμές ..
Ποιός το ξέρει αυτό όμως.. 
Κανένας μας..
Μου αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους , που παρά τους κόπους και την ταλαιπωρία τους , σε κοιτάνε κατάματα , σε σφίγγουν στην αγκαλιά τους και σου εύχονται με όλη τη δύναμη της ψυχής τους...
Καμιά φορά τα πράγματα και τις καταστάσεις , τις προσπερνάμε , θεωρώντας τα πάντα δεδομένα γύρω μας ..
Δυστυχώς ο χρόνος μας σε αυτόν τον τόπο τελειώνει πολύ πιο γρήγορα απ όσο τελικά νομίζουμε  και σιγουρα δεν ξέρουμε το πότε... 
Για αυτό ας εκφραστούμε..
Ας δείξουμε αυτό που πραγματικά νιωθουμε και πιστεύουμε...
Ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω.. Και σίγουρα δεν συγχωρεί..
Μια ευχή δεν φτάνει απο μόνη της να αγγίξει τα ουράνια.Θέλει και ώθηση απ τις πράξεις και τα λόγια μας..

Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη...

Ακομη και στα δυσκολα...

Ποσο πραγματικα κοστιζει μια ευχη..?
Ποση διαρκεια εχει η ευτυχια και η ελπιδα..?
Ποσο μπορεις να αντεξεις την απομονωση και την σιωπη..?
Ποσα πραγματικα εχει κουραγιο και δυναμη να αντεξει μια ψυχη..?
Και ποτε νιωθεις οτι διαλυεται το ειναι σου ..?

Αυτοματα και  χωρις προειδοποιηση γιατι σου γκρεμιζεται οτι ομορφο εχεις πλασει στο χαζο σου μυαλουδακι..?

Ανοιγεις τα ματια μετα απο ενα αποτομο ξυπνημα που σε επαναφερει στην πραγματικοτητα..
Και η μεσα σου φωνη φωναζει..στα λεγα εγω μαλακα... Προσεχε..

Αλλα εσυ..? Δεν προσεχες τι να σε κανω εαυτε..
Ανοιγεις τα φτερα σου .. Ξεχνας ομως οτι ειναι μικρα και ατονα..
Ξεχνας.....

Μεχρι που κατακρεμνιζεσαι ... Και τοτε το μονο που σου απομενει ειναι ο πονος..
Τρομαγμενος μαζευεσαι σε μια γωνια και γλυφεις τις πληγες σου ...
Ξανα ..και ξανα... και ξανα..

Και τι καταφερα που ηξερα ..?πηρα την ικανοποιηση οτι τολμησα..?οτι παλεψα .?οτι το αντιμετωπισα χωρις φοβο..?
Και ομως ... Ο φοβος ηταν εκει.. Σε καθε βημα και σε καθε σκεψη.. Σε καθε στροφη και σε καθε στιγμη ..
Δεν ειναι καιροι για να ρισκαρεις μου ειχαν πει..
Δεν τους ακουσα..
Ακουσα μονο την ηχω μου ... Που ελεγε τολμα το .. Αφησε πισω σου τους φοβους και κοιταξε καταματα την δικη σου πραγματικοτητα..

Ωραια τα ονειρα ομως μαστορα... Εχουν γευση απ το φιλι σου...
Ωραια ακομη κ τα δακρυα... Και ας πιστεψα οτι θα μοιραστεις μαζι μου...
Ωραιο το να μοιραζεσαι...

Ενα τελευταιο τσιγαρο λεω καθε φορα.. Και καθε φορα αναβει και ενα επομενο..
Ετσι ηταν και τα ματια σου ...Γεματα φλογα και ενταση..
Επαιζα με την φωτια και το ηξερα...
Αλλα ...Παναθεμα με...Πιστευα οτι θα μας καψει και τους δυο...Μαζι ...σε ενα σωμα ...
Δεν σε συγχωρω για ολες τις φωτιες που ξεχασες...
Αλλα και δεν μπορω να σου κραταω κακια...
Γιατι ξερω ..
Απ την αρχη ηξερα... Και τολμησα...
Θα μαι παντα εδω ...
Υπαρχουν ανθρωποι για να αντεχουν και  στα δυσκολα... 

Moναδικο μου δεσιμο..

Αναποσπαστο, πλεον κομματι του εαυτου μας οι αναμνησεις και οι θυμισες που μας κατακλυζουν..
Ασυναισθητα, ξεπεταγωνται απο διαφορες γωνιες και διαφορα στενα του μυαλου, λεξεις, βλεμματα, αισθηματα κ κρυφα χτυποκαρδια..

Παραπεταμενος στα σοκακια ,ενας ερωτας καιροφυλαχθει να χτυπησει ..Να σε ξυπνησει, να σε ταρακουνησει, να σε γεμισει ζωη..
Και αποσβολωμενος κοιτας μην πιστευοντας το αναποφευκτο που απλοχερα σου χαριζεται..
Η λησμονια και η θυμιση...

Ποσο πονο κρυβουν αυτες οι λεξεις και ποση συγχρονως ευτυχια..
Παραμενεις ζωντανος με ολες σου τις αισθησεις `να χτυπουν κοκκινο..

γευση...Η γευση απο το τελευταιο φιλι που θα μεινει για παντα χαραγμενη στα χειλη ..
αφη... Το υπερτατο απαλο δειλο χαδι στην ακρη του προσωπου ..
ακοη..Ο ηχος μιας φωνης που θα σε ξυπναει τα βραδια ψυθιριζοντας σου λογια μαγεμενα..
οσφρηση.. Μια μυρωδια ξυλωδη μεθυστικη καρτεραει σε καθε πνοη του ανεμου θυμιζοντας σου αρωματα απο ενα σωμα λατρεμενο..
οραση.. ο τροπος να αποτυπωσεις καθε γωνια..Καθε σημαδι ακομα και καθε ρυτιδα απο το προσωπο που σου εχει ξυπνησει τοσα πολλα θελω ...

και τελος ..? η εκτη μας αισθηση.. Το προαισθημα οτι κατι μεγαλο εχει ξυπνησει και σιγοβραζει μεσα μας περιμενοντας την ωρα που θα ξαναζησεις τα ομορφοτερα..

Και απλα περιμενεις ...
Ελπιζοντας και πιστευοντας οτι καποτε ολα θα γινουν ετσι οπως φανταζομαστε να γινουν ..

Οι μεγαλυτερες σκεψεις μας ειναι οι κρυφες ..

Και τα μεγαλυτερα μας θελω ...Ειναι τα ονειρα που ποτε δεν τολμησαμε να ανοιξουμε τα ματια και να τα ζησουμε..

Καιρος να το πιστεψουμε και να το παλεψουμε..

Χιονι τον Αυγουστο..

Χιονιζει ..?
Και ομως ...Αυγουστο μηνα ...
Νιφαδες κοκκινες γεμιζουν το ειναι σου ..
Στριφογυρνωντας γυρω σου καθεσαι και κοιταζεις μη ξερωντας τι να νιωσεις ...
Φοβο..? Τρυφεροτητα..? Θαρρος ή μπορει και δειλια..
Καθεσαι ομως μαγεμενος ...Και κοιταζεις.. Και κοιταζεις..
Ωσπου στο τελος το αφηνεις να σε αγγιξει...
Σηκωνεις ψηλα το προσωπο κλεινοντας τα ματια και νιωθεις ολως περιεργως μια θερμη να σε κατακλυζει ..Την νιωθεις να κυλαει στο αιμα σου ..Να σε γεμιζει ... Να σε προβληματιζει ομως..
Περιεργο εε ? χχμμ.. Ειναι νιφαδες που δεν τις συναντας πολλες φορες στη ζωη σου..
Ειναι αυτες οι στιγμες που θελεις να μεινεις με τα ματια εκει..ερμητικα κλειστα ..
Απολαμβανοντας μεχρι το επαρκο οτι μπορουν να σου δωσουν ..
Ξερεις οτι το ονειρο καποτε τελειωνει αλλα τελικα τι ειναι αυτο που φοβισμενος σκεφτεσαι..? 
Το αγνωστο που σε αγκαλιαζει..? Ή το τελος απο αυτο που καλα καλα δεν εχει αρχισει..?
Οι μεγαλυτερες συγκρουσεις ειναι αυτες που αντιμετωπιζει η ιδια η ψυχη μας.. 
Παραμενοντας με τα ματια κλειστα , αισθανεσαι σαν χαδι ολο αυτο που σε περιτριγυριζει..
Και νιωθεις τελικα την ψυχη σου να παραδιδεται..
 καλο ..?κακο..? Θα φερει πονο..?
 Θα αφησει σημαδια ..? 
Ή θα κρατησεις την μαγεια ζωντανη ..?
Ή θα κρατησεις τις στιγμες σου ατοφιες και ζωντανες ..? Να ειναι εκει διπλα σου στις πιο απροσιτες νυχτες σου .?Να σε γεμιζουν τρυφεροτητα και ισως και λησμονια... 
Και ομως .. Ειναι καλες οι θυμισες..Αυτες οι μικρες μαγισσες με τα μαγικα ραβδακια που , μολις σε δουν θλιμμενο ξεπεταγονται απο τις μικρες κρυψωνες τους και με μια μαγικη τους κινηση , σου ερχεται ενα πικρογλυκο χαμογελο στα χειλη..Σαν γευση απο γλυκο φιλι..Δειλα και ντροπαλα ..Ερωτικα και φοβισμενα ...
Μαγικα ..Και ομως ολα τοσο πραγματικα ..
Υπαρχει η μαγεια ακομη και στις μερες μας.. Δεν ειναι φαντασια ουτε ουτοπια..Απλα εμεις παψαμε να πιστευουμε στα ονειρα ..
Και ναι...Χιονιζει τον Αυγουστο ...

Ξημερωνει Κοσμε...

Kαι ετσι ξημερωσε..
Αγερας βγηκε τσαρκα...Στα σοκακια αποφασισε να αφησει τον αναστεναγμο του..
Και ετσι ξημερωσε...
Με τον ηχο της φωνης του να σιγοτραγουδιεται στις γειτονιες..
μεγαλοι εραστες αυτοι οι νυχτερινοι.. Χαμενοι στους αιωνες δεν κουραστηκαν στιγμη να αποζητουν το ταιρι τους..
Η νυχτα τον αγερα..και το αγερι την νυχτα..

ταξιδιαρικα βραδια σαν ετουτο..

Μια ανατριχιαστικη ησυχια ερχεται να σου ξεσηκωσει ολη την ηρεμια..
εε ...και εδω μπερδευεσαι..Απορεις και εσυ με ολο αυτο το μαγικο μπλεξιματακι που ηρθε απροσκαλεστα και τρυπωσε μεσα στην ψυχουλα σου και αποφασισε να σε ξημερωσει ακομα ενα βραδυ..

Και ξαφνου...Εκει που συνηθιζεις αυτο το ερωτικο διδυμο που βαλθηκε να σου θολωσει το μυαλο, τσοουυυππππ χτυπαει το κουδουνι..
Και αντικρυζεις εκπληκτος την βροχη, μουσκεμα να σε ρωταει αν μπορει να περασει..
..εε ρε γλεντια..Μαγικος χορος που ζηλευεις τα βηματα που δεν θα καταφερεις ποτε σου να μαθεις..

Ξεσαλωσε το αγερι μας...Ειδε την βροχη και φουντωσε..

Και δωστου...Γλεντι τρικουβερτο στησανε καταμεσης στο δρομο..
Τα ρυακια εγιναν ζευγαρι σε τουτο τον ερωτικο χορο και πνιξανε μεσα τους καθε καημο..

Μανολια σου μυριζει καπου στην ατμοσφαιρα..Μεσα στο σκουρο γκριζο ενα εντονο φουξ ερχεται να σου δειξει την αντιθεση των πραγματων..

Και εδω ερχεται μια μαγικη στιγμη που δεν νιωθεις μονος..
χαμενος ομως ακομη κοιταζεις, μην ξεροντας αν πρεπει να κανεις ενα βημα μπρος ή ενα πισω,ή το καλυτερο που εχεις να κανεις, ειναι το να παραμεινεις στασιμος..
Και ξαφνου βρισκεσαι μες το χορό...

Η μεσα σου ηχω φωναζει ΞΥΠΝΑ...Η ληθη και η λησμονια ομως εχουν γινει δευτερο σωμα σου..Προσκολλημενος πεισματικα σε κατι που δεν ξερεις καν τι ειναι ,
αρνεισαι να δεχτεις οτι οι καιροι αλλαζουν..Ναι ξερω...Φοβος ειναι ..Το νιωθω κ εγω αυτα τα βραδια των μεγαλων σιωπων..
Αλλα εμαθες ποτε και εσυ τι σε φοβιζει..? 

Λενε πως υπαρχουν στιγμες ..που ακομα και το συμπαν συνομωτει για να αλλαξεις τα πραγματα..Ειναι αυτα..τα σημεια των καιρων που λεγαν οι παλιοι..

Δειλα δειλα απλωνεις το χερι και κανεις το πρωτο βημα..Φυσικα θα μπερδευτεις ..φυσικα θα πεσεις.. Πρεπει ομως να βρεις την δυναμη να ξανασηκωθεις..
Και καθε φορα θα σηκωνεσαι ολο και πιο δυνατος ..Καθε φορα θα εχεις και λιγη δυναμη παραπανω..Και τοτε θα νιωθεις οτι οι μανολιες απλωθηκαν στις γειτονιες και το φουξ 
εχει αναρριχηθει σε καθε τοιχο..
Ξημερωσε...
Και το πρωτο πραγμα που νιωθεις ειναι οι ζεστες ακτινες του ηλιου που σου χαμογελουν..

Η ζωη ειναι απιστευτα μικρη και συντομη...
Μην επιτρεψετε σε κανεναν να σας παρει το χρωμα που σας εχει αγκαλιασει..