Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Ξημερωνει Κοσμε...


Kαι ετσι ξημερωσε..
Αγερας βγηκε τσαρκα...Στα σοκακια αποφασισε να αφησει τον αναστεναγμο του..
Και ετσι ξημερωσε...
Με τον ηχο της φωνης του να σιγοτραγουδιεται στις γειτονιες..
μεγαλοι εραστες αυτοι οι νυχτερινοι.. Χαμενοι στους αιωνες δεν κουραστηκαν στιγμη να αποζητουν το ταιρι τους..
Η νυχτα τον αγερα..και το αγερι την νυχτα..

ταξιδιαρικα βραδια σαν ετουτο..

Μια ανατριχιαστικη ησυχια ερχεται να σου ξεσηκωσει ολη την ηρεμια..
εε ...και εδω μπερδευεσαι..Απορεις και εσυ με ολο αυτο το μαγικο μπλεξιματακι που ηρθε απροσκαλεστα και τρυπωσε μεσα στην ψυχουλα σου και αποφασισε να σε ξημερωσει ακομα ενα βραδυ..

Και ξαφνου...Εκει που συνηθιζεις αυτο το ερωτικο διδυμο που βαλθηκε να σου θολωσει το μυαλο, τσοουυυππππ χτυπαει το κουδουνι..
Και αντικρυζεις εκπληκτος την βροχη, μουσκεμα να σε ρωταει αν μπορει να περασει..
..εε ρε γλεντια..Μαγικος χορος που ζηλευεις τα βηματα που δεν θα καταφερεις ποτε σου να μαθεις..

Ξεσαλωσε το αγερι μας...Ειδε την βροχη και φουντωσε..

Και δωστου...Γλεντι τρικουβερτο στησανε καταμεσης στο δρομο..
Τα ρυακια εγιναν ζευγαρι σε τουτο τον ερωτικο χορο και πνιξανε μεσα τους καθε καημο..

Μανολια σου μυριζει καπου στην ατμοσφαιρα..Μεσα στο σκουρο γκριζο ενα εντονο φουξ ερχεται να σου δειξει την αντιθεση των πραγματων..

Και εδω ερχεται μια μαγικη στιγμη που δεν νιωθεις μονος..
χαμενος ομως ακομη κοιταζεις, μην ξεροντας αν πρεπει να κανεις ενα βημα μπρος ή ενα πισω,ή το καλυτερο που εχεις να κανεις, ειναι το να παραμεινεις στασιμος..
Και ξαφνου βρισκεσαι μες το χορό...

Η μεσα σου ηχω φωναζει ΞΥΠΝΑ...Η ληθη και η λησμονια ομως εχουν γινει δευτερο σωμα σου..Προσκολλημενος πεισματικα σε κατι που δεν ξερεις καν τι ειναι ,
αρνεισαι να δεχτεις οτι οι καιροι αλλαζουν..Ναι ξερω...Φοβος ειναι ..Το νιωθω κ εγω αυτα τα βραδια των μεγαλων σιωπων..
Αλλα εμαθες ποτε και εσυ τι σε φοβιζει..? 

Λενε πως υπαρχουν στιγμες ..που ακομα και το συμπαν συνομωτει για να αλλαξεις τα πραγματα..Ειναι αυτα..τα σημεια των καιρων που λεγαν οι παλιοι..

Δειλα δειλα απλωνεις το χερι και κανεις το πρωτο βημα..Φυσικα θα μπερδευτεις ..φυσικα θα πεσεις.. Πρεπει ομως να βρεις την δυναμη να ξανασηκωθεις..
Και καθε φορα θα σηκωνεσαι ολο και πιο δυνατος ..Καθε φορα θα εχεις και λιγη δυναμη παραπανω..Και τοτε θα νιωθεις οτι οι μανολιες απλωθηκαν στις γειτονιες και το φουξ 
εχει αναρριχηθει σε καθε τοιχο..
Ξημερωσε...
Και το πρωτο πραγμα που νιωθεις ειναι οι ζεστες ακτινες του ηλιου που σου χαμογελουν..

Η ζωη ειναι απιστευτα μικρη και συντομη...
Μην επιτρεψετε σε κανεναν να σας παρει το χρωμα που σας εχει αγκαλιασει..

2 σχόλια:

  1. Βαθιές και προσωπικές σκέψεις θα ελεγα. Σου δίνει την εντύπωση οτι έχεις κάνει αυτήν την βραδινή διαδρομή πολλές φορές γεμάτες σκέψεις με ταυτόχρονη ανεμελιά αλλά παράλληλα γεμάτη ανησυχίες .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ετσι ακριβως...Ανησυχιες και ανεμελια... Ποσο αντικρουομενα συναισθηματα παιζουν μεσα μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή