Η μοναξιά του έρωτα ,σκοτώνει φίλε.. 
Βουβός,μέσα στο πλήθος, σε συνθλίβει..
Είναι δίλημμα και άθλος, θέλει κόπο να κοιτάξεις ψηλά και να ζωγραφιστεί χαμόγελο στα μάτια..
Τα μάτια ρε ..
 Που καθρεφτίζουν μέσα τους ότι εσωψυχο υπάρχει..
Που ξέρεις..βλέπεις, νιώθεις και κατακλύζεσαι και ξέρεις ότι δεν χρειάζονται λόγια να καλύψουν τα κενά.. 
Που ξέρεις ότι η σιωπή κρύβει μέσα της χιλιάδες λόγια.. 
Πώς όμως αντέχεται η σιωπή και η Μοναξιά..? 
Πόσο αντέχεις να ζεις μόνος..? 
Πόσο αντέχεις ,να καταπίνεις σε έναν λυγμό όλα όσα δεν τόλμησες ποτέ να πεις..?
Γιατί ,θα έρθει μια μέρα ,που απλά δεν θα αντέξεις..
Θα έρθει μια μέρα ,που ένας χείμαρρος θα ξεχειλίσει και θα σαρώσει στο πέρασμα του ότι είχες κρυφό και φυλαγμένο, πνίγοντας μόνο εσένα...
Και τότε ,θα σου μείνουν μόνο συντρίμμια..
Για αυτό σου λέω φίλε μου..
Η μοναξιά πονάει...διαλύει και σιγοκαιει...

Κάποτε οι ώρες,θα πλημμυρίσουν εφιάλτες..ήχους και εικόνες αγνωρης μοναξιας..Θα λυσσομανας τις νύχτες,με τα συντρίμμια στους ώμους,από χίμαιρες που αγάπησες..Το χθες δεν θα αναγνωρίζει το σημερα...δεν θα ναι πάρα δύο ξένοι στα ίδια μερη.. Ετσι ξένη και εγώ,μες τα ερείπια χαμενη...αναζητώντας τις σιωπές στα βλέμματα, που είχαν μέσα τους όλες τις λέξεις του κόσμου.....