Κάποτε οι ώρες,θα πλημμυρίσουν εφιάλτες..ήχους και εικόνες αγνωρης μοναξιας..Θα λυσσομανας τις νύχτες,με τα συντρίμμια στους ώμους,από χίμαιρες που αγάπησες..Το χθες δεν θα αναγνωρίζει το σημερα...δεν θα ναι πάρα δύο ξένοι στα ίδια μερη.. Ετσι ξένη και εγώ,μες τα ερείπια χαμενη...αναζητώντας τις σιωπές στα βλέμματα, που είχαν μέσα τους όλες τις λέξεις του κόσμου.....