Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ταξιδιαρικες καλησπερες.!!

Στα ταξιδια των ανθρωπων μες τον κοσμο παντα προσπαθουσα να καταλαβω τι υπαρχει στο μυαλο τους... 
την στιγμη που θαρρεις οτι ενα πλανο βλεμμα χανεται και ο νους τρεχει ακαταπαυστα μες το χρονο...
Τι κρυβει ο καθενας και τι σταυρο κουβαλαει δεν το ξερει παρα μοναχα ο ιδιος... 
φυσικα δεν μπηκα στον πειρασμο να ρωτησω ποτε μου κανεναν... 
Μα καπως ετσι δεν ειναι κ καθενας μας.? καπως ετσι δεν ειμαι και εγω..? 
Αφηνοντας πισω μου το τερας που λεγεται Αθηνα ενιωθα να ξελαφρωνω... Ενιωθα την ψυχη μου απαλλαγμενη απο χιλια πρεπει και επιασα τον εαυτο μου ηδη να ταξιδευει...
πολυ πιο γρηγορα απο το τρενο..
Επιασα τον εαυτο μου να γεμιζει αναπνοες καθαριες.. Απλετες και γεματες...
Καθως αφησαμε πισω κ τον τελευταιο σταθμο που ενιωθα οτι με δενει με την πρωτευουσα , χαλαρωσα...
Στις ανηφοριες της Ελλαδας αναπνεω.. Κοιτουσα απ το παραθυρο και ενιωθα μια απεριγραπτη εξαψη...
Πρεπει οντως να φεγγοβολουσα γιατι ενιωθα τα περιεργα βλεμματα των τριγυρω..
Αλλα δεν με πολυενοιαζε... Πηγαινα σπιτι μου ...
Σαν εριξε η νυχτα τον πρωτο της μανδυα απορροφηθηκα..
Τα φωτα του κοσμου αναβαν ενα ενα ... Καθε φως κ η δικη του κρυφη ιστορια..
Καθε φως και το δικο του παραπονο... Ο δικος του καημος..
Περιπλανωμενη και χαμενη στις χαζες μου σκεψεις ανακαλυψα οτι ειχαμε φτασει στη Λαρισα..Απο δω και περα αρχιζε το καρδιοχτυπι...
Ακομα μια ωρα και κατι με χωριζε απο τον τοπο μου.. Εναν τοπο που παντοτε μισουσα...Για την πολλη του ζεστη το καλοκαιρι και το τσουχτερο του κρυο το χειμωνα..
Για τα απαισια κουνουπια του και τις μελισσες του...Εναν τοπο που ξαναγυρνω ομως σαν ξενιτεμενη πισω του ...
Κατερινη... Αρχιζω να νιωθω σαν παιδι που περιμενει με προσμονη το δωρο του...Αυτη η ευφορια νιωθω σιγα σιγα οτι με κατακλυζει περα για περα..
Δεν με χωραει ο τοπος...Το βαγονακι ξαφνικα εχει γινει πολυ μικρο και με πνιγει...Εχω αναγκη να βγω εξω ...Να με χτυπησει ο αερας.. Αλλα τι εμεινε..?Υπομονη..
Πλατυ....Ενιωθα σαν ερωτευμενη με την φωνη που ειπε αυτην την μαγικη λεξη..Πλατυ...Ο τελικος προορισμος μου ...
Κατεβηκα σαν υπνωτισμενη απο το βαγονακι που με ανεχτηκε τοσες πολλες ωρες...
Με ενα βλεμμα στον κοσμο ανακαλυψα αμεσως τα οικεια προσωπα της οικογενειας μου..
Αυτο ηταν...Ξαφνου ενιωσα 10 χρονια νεοτερη...
Αλλη μιση ωρα και θα φτασω... Χωριουδακι μου...
Με αναμεικτα συναισθηματα για αυτον τον τοπο προσηλθα στην αγκαλη του..
Και ναι μου ελειψε... 
Μεχρι και το τεραστιο πλατανι στην αυλη που μου φερνει τοσα πολλα αψου καθε τρεις και λιγο...Χαλαλι και το φτερνισμα...
Ειμαι σπιτι μου...Στην αυλη μου στα λουλουδια μου ..Στις χαζες γατες της γιαγιας που ξαφνου και αυτες τις αγαπαω...
Στην ηρεμια μου ...
Φιλια απο την λατρεμενη Κρυα βρυση....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου